Nadwrażliwość zębów – jak sobie z nią radzić?

Większość pacjentów z nadwrażliwością zębiny należy do grupy wiekowej od 30 do 40 lat, jednak wzrasta ogólna liczba przypadków erozji z towarzyszącymi objawami nadwrażliwości również w grupie młodych pacjentów dorosłych. Nadwrażliwość najczęściej dotyczy kłów i pierwszych zębów przedtrzonowych, następnie siekaczy, drugich zębów przedtrzonowych i na końcu zębów trzonowych. Najczęściej obserwowanym miejscem występowania jest okolica szyjki zęba, czyli okolica dziąsła na stronie przedsionkowej. Nadwrażliwość objawia się ostrym i najczęściej silnym, krótkotrwałym bólem związany z narażeniem na czynnik zewnętrzny, np. picie lub jedzenie zimnych lub ciepłych, kwaśnych lub słodkich napojów i pokarmów. Ból może być wyzwalany także poprzez dotyk (szczotkowanie, jedzenie lub zabieg stomatologiczny), a w skrajnych przypadkach, nadwrażliwość może wywołać nawet oddychanie zimnym powietrzem. W związku z powtarzającymi się epizodami bólu wielu pacjentów zaczyna unikać np. zimnych napojów i ulubionych potraw czy szczotkowania zębów. Ponadto u wielu osób nadwrażliwość jest nasilona do tego stopnia, że powoduje znaczne obniżenie jakości życia. Z niniejszego artykułu dowiesz się czym dokładnie jest nadwrażliwość, jak ją zdiagnozować oraz jak sobie z nią radzić. Wskażemy także, jak uzyskać elektroniczne zwolnienie lekarskie wówczas, gdy chcemy udać się na wizytę do stomatologa.

Czym jest nadwrażliwość zębów?

Nadwrażliwość zębów to jeden z najczęstszych – obok próchnicy , problemów pacjentów stomatologicznych oraz przyczyn zgłoszenia się na teleporadę do lekarza online. To bardzo powszechny zespół dolegliwości bólowych w stomatologii, objawiający się intensywnym bólem. Przed leczeniem pacjenta z nadwrażliwymi zębami konieczne jest poznanie etiologii nadwrażliwości. Posiadanie nadwrażliwych zębów wiąże się nie tylko z odsłonięciem zębiny. Do silnego odczuwania bólu przyczyniają się także inne jednostki chorobowe w postaci infekcji miazgi i zapalenia tkanek okołowierzchołkowych, ale możemy też mieć do czynienia z pęknięciem zęba, nieszczelnym wypełnieniem czy bolesnością po zabiegu bondingu, czyli estetycznej odbudowie zębów materiałem kompozytowym. Ból zęba i często powiązany z nim ból głowy to bardzo powszechny powód wystawiania e-recepty na leki przeciwbólow , a także elektronicznych zwolnień lekarskich, gdyż silny ból bardzo często uniemożliwia funkcjonowanie pacjenta na wielu płaszczyznach życia, w tym także zawodowej.

Nadwrażliwość to nadmierna reakcja zęba na zimno, ciepło i inne czynniki. Najczęściej objawia się jako krótki i ostry ból spowodowany reakcją zębiny na różne bodźce – termiczne (zimne i ciepłe picie i jedzenie), dotykowe (dotknięcie zęba narzędziem, szczoteczką lub pokarmem), chemiczne (słodkie lub kwaśne napoje i pokarmy) oraz osmotyczne. Ból może być też wywołany przez niektóre procedury stomatologiczne, np. opracowywanie zęba pod koronę, wybielanie lub leczenie periodontologiczne, ale również podczas klasycznego leczenia zęba pod wpływem ucisku mechanicznego z pomocą wiertła turbiny lub kątnicy. Może być on również wywołanym przez bodźce termiczne pochodzące z aerozoli wodno-powietrznych z dmuchawek, a także dehydratacyjne, spowodowane odwodnieniem zębiny przez osuszenie strumieniem powietrza lub kulką waty. 

Jedną z cech kompleksu miazgowo-zębinowego jest jego funkcja czuciowa – niezależnie od rodzaju zastosowanego bodźca, jedynym odczuciem, jaki się pojawia, jest ból. W warunkach prawidłowych zebina, przykryta w części koronowej przez szkliwo, a w części korzeniowej przez cement, nie jest wrażliwa. Dopiero po jej odsłonięciu (np. po złamaniu korony zeba lub abrazji spowodowanej siłami mechanicznymi w rejonie przyszyjkowym) staje się wrażliwa na bodźce. Wrażliwość odsłoniętej zębiny jest normalną, obronną odpowiedzią miazgi na różne bodźce. Najczęściej występuje wrażliwość na zimno. Nadwrażliwość zębiny wywołuje aktywacja włókien nerwowych typu A-beta i A-delta powodująca ból przemijający, ostry oraz umiejscowiony, określany mianem bólu zębinowego. Jest to sygnał ostrzegawczy, iż kanaliki zębionowe wypełnione płynem są otwarte i drożne w kierunku miazgi, a więc są podatne i dostępne dla dyfuzji toksyn bakteryjnych, przenikania bodźców oraz wnikanie bakterii. Jeśli natomiast ból jest długi, tępy i trudny w dokładnej lokalizacji, trwa dłużej niż działający bodziec, to wskazuje na ból miazgowy spowodowany zapaleniem miazgi.

Ból zębinowy towarzyszy różnym stanom klinicznym, takim jak ubytki próchnicowe, próchnica pod wypełnieniem, złamanie korony zębów lub ich nadłamanie, zęby z podwyższającymi wysokość zwarcia lub nieszczelnymi wypełnieniami, wokół których może powstawać szczelina brzeżna, będąca przyczyną próchnicy wtórnej. Odczucia bólowe są różne u każdego pacjent, różnią się znacznie nawet u tego samego pacjenta. Jest to spowodowane różnicami w stanie zewnętrznych ujść kanalików zębinowych, ich drożnością w kierunku do miazgi. Indywidualnym progiem odczuwania bólu, a także progiem pobudliwość włókien nerwowych. Dolegliwości występują przeważnie długotrwale z różną intensywnością, zaczynając od bólu łagodnego lub umiarkowanego, przez ból tępy do silnego i ostrego. Ból zębinowy jest zlokalizowany, pojawia się nagle, trwa tak długo, jak czas działającego bodźca. 

Nadwrażliwość zębiny dotyczy od 3 do 98% populacji. Tak dużą̨ rozpiętość danych można wyjaśnić zmiennością kryteriów selekcji, ale także różnorodnością podejścia diagnostycznego, na przykład osuszanie strumieniem powietrza dmuchawki, stosowanie bodźca zimnego lub dotykowego albo uwzględnianie danych z wywiadu. Większość pacjentów z nadwrażliwością zębiny należy do grupy wiekowej od 30 do 40 lat, jednak wzrasta ogólna liczba przypadków erozji z towarzyszącymi objawami nadwrażliwości również w grupie młodych pacjentów dorosłych. Poza tym, u osób starszych, z coraz większą ilością zachowanych zębów własnych, klinicznym wyzwaniem stają się choroby przyzębia ze współistniejącymi objawami nadwrażliwości. Mimo to, u osób starszych nadwrażliwość z zasadzie nie zwiększa się mimo wzrastającego wraz z wiekiem odsłonięcia zębiny korzeniowej, spowodowanego przez recesję dziąsła. Jest to spowodowane prawdopodobnie przez postępujące wraz z wiekiem zmiany w zębinie oraz miazdze, które zakłócają przenoszenie bodźców do miazgi. Należą do nich między innymi nawarstwianie zębiny wtórnej i reakcyjnej, powstawanie zębiny sklerotycznej, a także zwłóknienie miazgi. 

Zębina wtórna fizjologiczna (zębina drugorzędowa) – odkłada się przez całe życie, po zakończeniu powstawania zębiny pierwotnej, przy obecności żywej miazgi zęba. Powstaje w odpowiedzi na naturalne bodźce, takie jak żucie pokarmów. Zębina wtórna patologiczna (zębina trzeciorzędowa) – powstaje w odpowiedzi na patologiczne bodźce zewnętrzne, takie jak próchnica, wypełnienie czy ubytki niepróchnicowego pochodzenia. Jest wynikiem reakcji obronnej kompleksu miazgowo-zębinowego. Ma nietypową budowę o mniejszej ilości kanalików i dzieli się na zębinę reakcyjną i zębinę naprawczą (reparacyjną). Z kolei zębina sklerotyczna – jest wynikiem procesu starzenia się organizmu. Następuje całkowite zamknięcie światła kanalików przez okołokanalikową zębinę, która staje się przezroczysta.

W rejonie przyszyjkowym nadwrażliwość zębiny występuje u 77,5-98,8% osób z chorobami przyzębia. Nadwrażliwość dotyczy nieco częściej kobiet niż mężczyzn z racji częstszego i bardziej dokładnego szczotkowania zębów, najczęściej spotkać ją można od strony policzkowej w rejonie przy szyjce zęba, rzadziej od strony językowej czy na powierzchniach żujących. U osób praworęcznych częściej występuje po stronie lewej, natomiast u leworęcznych po stronie prawej. Jest to związane z lepszym dostępem i wgodnością oczyszczania zębów po tych stronach. Najczęściej dotyczy kłów i pierwszych zębów przedtrzonowych, następnie siekaczy, drugich zębów przedtrzonowych i na końcu zębów trzonowych. Najczęściej obserwowanym miejscem występowania się okolica szyjki zęba (czyli okolica dziąsła) na stronie przedsionkowej.

Patomechanizm i czynniki predysponujące

Rozwój nadwrażliwości zębiny przebiega w dwóch etapach:

• na początku mamy do czynienia ze zlokalizowanym odsłonięciem zębiny;
• następnie otwierają się zewnętrzne ujścia kanalików przy zachowanej ich drożności w kierunku do miazgi, co inicjuje dolegliwości bólowe pod wpływem nieszkodliwych bodźców. 

Wykazano, iż nadwrażliwa zębina w porównaniu z zębiną niewrażliwa cechuje się kilkukrotnie większą liczbą otwartych kanalików z ujściami zewnętrznymi, większą średnicą i większym przepływem płynu kanalikowego. Odsłonięta zębina jest naturalnie chroniona przez warstwę mazistą, która zawiera składniki białkowe oraz depozyty fosforany wapnia, które pochodzą ze śliny. Każdy czynnik fizyczny oraz chemiczny, który powoduje usuwanie warstwy mazistej może prowadzić do otwarcia kanalików zębinowych i prowadzić do nadwrażliwości. Za przepuszczalność substancji przez zębinę odpowiedzialne są dwa mechanizmy, a mianowicie konwekcja i dyfuzja. Według teorii hydrodynamicznej, płyn, który przemieszcza się w kanalikach zębinowych pod wpływem bodźców, pobudza zakończenia nerwowe. Za przewodnictwo zębiny odpowiada stan ujść kanalików zębinowych oraz czynniki biologiczne, do których należą:

• warstwa mazista zębiny – powstaje po mechanicznym opracowaniu zębiny, np. przez polerowanie, skrawanie ręczne lub rotacyjne, wcieranie czy szczotkowanie, jako warstwa mikrokrystalicznego osadu złożonego z cząsteczek zębiny, substancji mineralnych i organicznej matrycy. Zamyka ona ujścia kanalików, dzięki czemu zmniejsza przepływ płynu przez kanaliki;
• adherencja białek śliny do powierzchni zewnętrznej zębiny, co również powoduje zamknięcie kanalików zębiny;
• powstawanie kamienia nazębnego;
• powstanie zębiny wtórnej oraz reparacyjnej – w tym typie liczba kanałów jest mniejsza;
• powstanie zębiny sklerotycznej, gdzie kanaliki zębinowe są całkowicie zoblitmrowane;
• zmniejszenie średnicy kanalików przez odkładanie się fibryny i makrocząsteczek przesączu osocza;
• powstanie zębiny około kanalikowej, gdzie kanaliki są częściowo zoblitmrowane, jest ona bardziej zmineralizowana.

Do wrażliwości zębiny usposabia wiele czynników ogólnych i miejscowych – stany wyczerpania nerwowego, ciąża, przepracowanie, stres, okres rekonwalescencji. Ważną rolę odgrywają również warunki życia, takie jak praca, dieta oraz nawyki higieniczne. Podstawową przyczyną zespołu nadwrażliwości są zjawiska erozji, abrazji oraz abfrakcji, prowadzące do utraty szkliwa w rejonie przydziąsłowym, ale najczęściej w połączeniu przynajmniej dwóch wymienionych czynników. 

Atrycja – wyróżniamy atrycję fizjologiczną, kiedy to zęby ścierają się w sposób naturalny wraz z wiekiem pacjenta oraz atrycję patologiczną, gdzie na skutek działania pacjenta dochodzi o ubytku tkanek zęba. Przyczyną tego procesu często jest bruksizm, czyli nawykowe, silne zaciskanie zębów, często na tle nerwowym czy nocne zgrzytanie zębami. Leczenie atrycji nieodłącznie związane jest z leczeniem przyczyny jej powstawania, dlatego jest wielodyscyplinarne. Pacjent taki, powinien znajdować się pod okiem psychologa, fizjoterapeuty oraz lekarza stomatologa specjalizującego się w protetyce oraz zaburzeniach okluzji.

Abrazja – jest to tak zwany ubytek klinowy powstający naddziąsłowo. Przyczyną abrazji najczęściej jest zła metoda szczotkowania lub używanie nieodpowiedniej szczoteczki np. z twardym włosiem. Nieumiejętnie operując, często źle dobraną, szczoteczką z nadmierną siłą sprawiamy, iż w miejscach na to podatnych, czyli przy szyjkach, powstają nam ubytki w zębie. Abrazji często towarzyszy nadwrażliwość zębów na skrajne temperatury. Leczeniem jest odbudowa utraconych twardych tkanek zęba.

Abfrakcja – abfrakcyjne ubytki to takie, które powstają poddziąsłowo na skutek złego rozkładu sił na dany ząb. Jest to z reguły problem osób z wadami zgryzu lub ubytkami uzębienia. Leczenie opiera się na wyeliminowaniu przyczyny, czyli zaczynamy albo od leczenia ortodontycznego albo od protetycznego.

Demastykacja – jest procesem, który łączy w sobie atrycje i abrazje. Jest to proces fizjologicznego zużywania się zęba na skutek spożywania twardych pokarmów.

Erozja – jest procesem chemicznym. Ubytki takie są zawsze okrągłe i gładkie oraz otoczone zdrowym rąbkiem szkliwa. Zawsze są to ubytki naddziąsłowe z rąbkiem szkliwa oddzielającym ubytek od dziąsła. Lokalizacja jest uzależniona od przyczyn. Erozja może powstawać na skutek czynników zewnętrznych takich jak: środowisko pracy, przyjmowane pokarmy, wbrew pozorom bardzo erozyjne są soki owocowe i owoce cytrusowe, ale też wewnętrznych jak bulimia, anoreksja, refluks żołądkowo-przełykowy czy choroba alkoholowa. Jednak też niektóre stany fizjologiczne jak ciąża mogą być powodem tego typu zmian. Leczenie opiera się jak w większości przypadków na eliminacji przyczyny, czyli wyleczeniu choroby ogólnoustrojowej, czy prawidłowa ochrona jamy ustnej w miejscu pracy, picie soków przez słomkę itd., gdyż dopiero za tym idzie zatrzymaniu powstającego ubytku. Kiedy mamy postać bierną erozji, możemy odbudować taki ubytek przeznaczonym do tego materiałem.

Przyczynami nadmiernego starcia zębów są nieprawidłowe szczotkowanie zębów, zaburzenia zwarcia, odbudowa zębów, leczenie periodontologiczne oraz ortodontyczne. Jedną z przyczyn bolesnej nadwrażliwości zębów są więc nasze błędne nawyki, a przede wszystkim nadgorliwe szczotkowanie. Używanie szczoteczki o twardym włosiu, bardzo abrazyjnej pasty oraz mocne szorowanie nią zębów może doprowadzić do mechanicznej utraty szkliwa i odsłonięcia wrażliwej zębiny. W społeczeństwie nadal pokutuje pogląd, iż miękka szczoteczka nie jest w stanie doczyścić zębów, a najlepszą z wyboru metodą szczotkowania są ruchy szorujące. A to prosta droga do starcia szkliwa, powstawania recesji i tworzenia ubytków klinowych. Zarówno stomatolodzy, jak i higienistki stomatologiczne, powinni podkreślać, że twarde włosie szczoteczki do zębów bardziej szkodzi niż pomaga. Uświadomienie, iż miękka szczoteczka w połączeniu z techniką wymiatania, uzupełniona o prawidłowe użycie nici dentystycznej, to podstawa do zachowania własnych zębów w stanie nienaruszonym. Ponadto pasta, której używamy na co dzień powinna mieć niższą zawartość środków ściernych – określa ją współczynnik RDA wynoszący ok. 30-50 (informację na ten temat znajdziemy na opakowaniu pasty). Jeśli zastanawiamy się, czy pasta, którą już posiadamy w domu jest odpowiednia, rozetrzyjmy jej małą ilość w palcach – jeśli wyczujemy na opuszkach drobinki, lepiej zamienić ją na łagodniejszą dla szkliwa. Pasty o mocnej ścieralności np. wybielające lub dla palaczy mogą pogłębić problem nadwrażliwości.

Diagnoza nadwrażliwości

Rozpoznanie nadwrażliwości zębów można postawić dopiero po wyeliminowaniu wszystkich innych chorób zębów mogących wywoływać podobne objawy (np. próchnica, zapalenie miazgi, brak szczelności wypełnienia lub uzupełnienia protetycznego, pęknięcie zęba lub wypełnienia, choroby stawu skroniowo-żuchwowego, zapalenie dziąseł, nadwrażliwość pozabiegowa). W przypadku diagnozowania nadwrażliwości zębiny lekarz online lub stomatolog zawsze zaczyna od przeprowadzenia szczegółowego wywiadu lekarskiego. Najważniejsze w tym wypadku są subiektywne doznania pacjenta. Pierwsze pytanie powinno dotyczyć samego występowania wrażliwości zębów czy odczuwanego przez pacjenta dyskomfortu oraz opisania ich własnymi słowami. Lekarz zapyta również o to, jakie bodźce wywołują ból/dyskomfort, czy ból utrzymuje się np. podczas picia zimnych napojów oraz po zakończeniu picia, a jeśli się utrzymuje, to jak długo. Do badania lekarz może wykorzystać różne dostępne preparaty oraz narzędzia, umożliwiające chwilowe obniżenie temperatury zęba (czyli na przykład „dmuchnie” na ząb dmuchawką lub dotknie go oziębioną specjalnym sprayem watką) i/lub mechaniczne (dotknie powierzchni zęba narzędziem stomatologicznym). W takim wypadku można spodziewać się ostrego bólu, który powinien relatywnie szybko minąć. Czasami tylko przez dłuższy czas może utrzymywać się pewien dyskomfort.

Badając pacjenta należy zawsze zastosować co najmniej dwa różne czynniki. Zgodnie z zasadą jako pierwszy powinien być wykorzystywany najsłabszy stymulant. Zatem najpierw stosuje się bodziec mechaniczny, np. dotyk tępym zgłębnikiem lub drewnianą wykałaczką. Ponieważ badanie to nie pozwala oszacować siły nacisku na badany ząb, nie gwarantuje uzyskania obiektywnych, powtarzalnych wyników badań. Bodźcem termicznym używanym w badaniu nadwrażliwości jest zimno, to jest zimne powietrze lub rzadziej zimna woda. Ocenia się reakcję zęba na krótkie, trwające 1 sekundę lub dłuższe a nawet ciągłe dmuchnięcie powietrzem z odległości 1 centymetra. Test termiczny wykonuje się ok. 5 minut po teście na bodziec mechaniczny. Spełnienie tego wymogu ma na celu zniwelowanie odczuć związanych z działaniem poprzedniego bodźca. Z bodźców chemicznych, stosowanych w badaniu nadwrażliwości, używa się osłodzonej lub kwaśnej płukanki do ust (woda z cukrem lub cytryną). Stosowanie bodźców chemicznych, podobnie jak termicznych, wymaga przestrzegania długich przerw między ich użyciem a zastosowaniem bodźca mechanicznego. W przeszłości do badań nadwrażliwości używano chlorku etylu. Jednak ze względu na to, że powodował reakcję również w zębach, w których nadwrażliwość nie występuje, zrezygnowano z jego stosowania w diagnostyce tego schorzenia.

Leczenie nadwrażliwości zębiny

Do współczesnych strategii leczenia nadmiernej wrażliwości zębiny należą szybkie rozpoznawanie, ograniczenie czynników ryzyka, a następnie wdrożenie właściwego i skutecznego leczenia. Są dwa mechanizmy leczenia nadwrażliwości zębiny. Pierwszy polega na zamknięciu ujść lub zmniejszeniu średnicy kanalików zębinowych, drugi zaś dąży do przerwania odpowiedzi nerwowej na bodziec bólowy. Stosuje się w tym celu między innymi związki fluoru, wapnia, strontu, aldehyd glutarowy, związki potasu, bioszkło, żywice oraz laser. W niektórych przypadkach związanych z utratą tkanek zęba istnieje konieczność odbudowy materiałem glassjonomerowym, kompozytowym lub zastosowanie koron ceramicznych. Przy braku odpowiedzi na leczenie i ciągłym występowaniu znacznych bólu spowodowanego odkrytą zębiną u niewielkiego odsetka pacjentów zachodzi konieczność leczenia kanałowego.

Wsparciem dla pacjentów z problemem nadwrażliwości są profesjonalne zabiegi wykonane w gabinecie dentystycznym. W przypadku obecności kamienia nazębnego, który jest jedną z przyczyn nadwrażliwości zębów, higienistka stomatologiczna może przeprowadzić profesjonalną higienizację jamy ustnej. Obejmuje ona m.in. zabieg skalingu i piaskowania, które usuwają wszelkie osady z zębów. Dodatkowo w gabinecie można przeprowadzić tzw. fluoryzację, czyli pokrycie zębów specjalnymi preparatami fluorkowymi, które zabezpieczają szkliwo i chronią je przed próchnicą .

Powinniśmy również stosować specjalistyczne pasty, żele oraz płukanki do ust, w których dobraniu pomoże nam stomatolog. Zwróćmy uwagę, czy pasta do zębów zawiera np. fluor, hydroksyapatyt, chlorek lub azotan potasu oraz chlorek strontu. Te składniki aktywne wzmacniają szkliwo, hamują przewodnictwo nerwowe lub zamykają otwarte kanaliki zębinowe, co znosi objawy nadwrażliwości zębów, a w efekcie zmniejsza dyskomfort. W składzie środków do higieny jamy ustnej szukajmy też kompleksu węglanu wapnia i argininy, który tworzy barierę ochronną przed kwasami, uszczelnia kanaliki zębinowe oraz przynosi wyraźną ulgę w bólu. Specjalistyczna pasta do nadwrażliwych zębów może zawierać różne składniki minimalizujące objawy nadwrażliwości. Na przykład azotan potasu dezaktywuje zakończenia nerwowe. octan strontu służy do mechanicznego uszczelniania kanalików zębinowych.

Poza pstami do zębów dostępnych jest wiele innych możliwości wspierania pacjentów w omawianym schorzeniu:

• NovaMin to bioaktywny produkt na bazie szkła (Bioglass), może w obecności śliny i wody tworzyć warstwę fosforanu wapnia, która następnie krystalizuje do hydroksyapatytu;
• Preparaty fluorkowe znajdują powszechne zastosowanie, ponieważ uważa się, że stabilizują biofilm. Skład preparatu determinuje również stopień, w jakim przeciwdziała on ruchowi płynu w kanalikach zębinowych. Wykorzystywane jest tu zjawisko tworzenia się precypitatów wapniowo-fosforanowych, a także fluorku wapnia i fluorapatytu. Związki fluoru są składeikiem złożonych preparatów leczniczych stosowanych profesjonalnie w gabinecie i w domu jako pasty do zębów lub płukanki. Fluoroapatyt jest bardziej odporny na działanie kwasów niż hydroksyapatyt. Obecnie stosuje się takie związki jak fluorek sodu, lakiery Fluor Protector, fluorek cyny, aminofluorki;
• Aldehyd glutarowy jest środkiem koagulującym białka, które zapobiegają ruchowi płynu w kanalikach zębinowych. Stosuje się go po wytrawieniu ubytku podczas zakładania materiału kompozytowego, ponieważ eliminuje od nadwrażliwość, która może wystąpić po zabiegu opracowania ubytku;
• Szczawiany żelaza, potasu i glinu – produkty na bazie kwasu szczawiowego zamykają kanaliki, tworząc lokalnie kryształy szczawianu, co ma na celu ograniczenie przepływu płynu kanalikowego. Uszczelniają one zębinę skuteczniej niż warstwa mazista. Gdy zastosowane zostaną szczawiany potasu, uwalniane jony potasu zdepolaryzują zakończenia nerwowe w miażdżę, dzięki czemu zmniejszone zostaje przewodnictwo nerwowe. Są one zawarte w preparatach do zębów takich jak np. Sensodyne Sealant, Oxy-gel;
• Żywice syntetyczne adhezyjne i nieadhezyjne- do uszczelniania powierzchni zębów, a tym samym zamykania ujść kanalików, wykorzystuje się dedykowane preparaty lub „zwykłe” systemy wiążące. Są one opracowane specjalnie w celu kontrolowania nadwrażliwości. Oprócz nich stosuje się także modyfikowane żywicą glassjonomery;
• Lasery – wśród laserów znajdujących zastosowanie w znoszeniu nadwrażliwości, należy wyróżnić urządzenia nisko i wysokoenergetyczne. Terapia niskopoziomowa (miękki laser) ma na celu dezaktywację zakończeń nerwowych wokół odontoblastów. terapia wysokopoziomowa (twardy laser) ma na celu uszczelnienie kanalików poprzez stopienie powierzchniowej zębiny;
• Związki wapnia – produkty na bazie wapnia stymulują powstawanie hydroksyapatytu i uszczelniają kanaliki. Stosuje się wodorotlenek wapnia w postaci gotowych preparatów, nakładany na zębinę korzeniową lub na dno ubytku, jego działanie polega na zamykaniu kanalików przez wiązanie się wapnia z białkiem i zwiększenie mineralizacji zębiny;
• Związki strontu – stosowane w pastach do zębów w postaci chlorku strontu, dzięki czemu powstają kompleksy strontowe-apatytowe, których złogi wchodzą do kanalików zębinowych;
• Materiały kompozytowe, glass-jonomerowe i korony ceramiczne – są stosowane przy nadwrażliwości związanej również z utratą tkanek zęba, izolują one zębinę od środowiska jamy ustnej. Materiały te wykazują bardzo dobrą adhezję do tkanek, są dobrze tolerowane przez miazgę oraz są estetyczne. Dodatkowo glass-jonomery uwalniają jony fluoru.

Leczenie nadwrażliwości zębiny przez pacjenta polega na codziennym szczotkowaniu zębów dostępnymi w handlu pastami, zawierającymi środki znoszące nadwrażliwość zębiny lub przez wcieranie ich w miejsce nadwrażliwe albo stosowanie w postaci okładów na łyżkach, a także szczotkowaniu zębów pastami z fluorem za pomocą jonoforetycznej szczoteczki. Jeśli opisane wyżej zabiegi są niewystarczająco skuteczne warto swój problem omówić na teleporadzie wskaże najefektywniejsze czynności jakie możesz podjąć by poprawić stan swojego zdrowia.