Przez długi czas trwała dyskusja czy zaburzenia odżywiania powinny być traktowane, jako wyraz zaburzeń endokrynologicznych, choroba internistyczna, neurologiczna czy też zaburzenie psychiczne. Ostatecznie zaburzenia odżywiania w międzynarodowej klasyfikacji The International Statistical Classification of Diseases, and Related Health Problems, tenth revision (ICD-10) kwalifikuje się do zaburzeń behawioralnych powiązanych z zaburzeniami fizjologicznymi i czynnikami fizycznymi. Kryteria do rozpoznania bulimii psychicznej obejmują epizody żarłoczności, nieprawidłowe zachowania służące zapobieganiu wzrostowi masy ciała oraz chorobliwą obawę/lęk przed otyłością . Na zaburzenia odżywiania chorują najczęściej dziewczęta w wieku dojrzewania i młode kobiety. Rozpowszechnienie bulimii psychicznej jest nieco większe od anoreksji psychicznej i szacuje się je na ok. 3% dziewcząt i młodych kobiet. Początek choroby przypada zazwyczaj na okres dojrzewania pacjenta i nierzadko jest poprzedzony epizodem anoreksji  lub zachowań anorektycznych czy też restrykcyjnymi głodówkami. Chłopcy chorują na bulimię nieco częściej niż na anoreksję. 1-4% wśród adolescentów. Jednak 10-20 razy częściej żarłoczność psychiczna rozpoznawana jest u kobiet. Dodatkowo znacznie częściej spotykamy się z nią w grupach ludzi podejmujących działalności, w których preferowana jest szczupła sylwetka, takich jak: taniec, gimnastyka, cheerleading, bieganie, modeling, aktorstwo, wioślarstwo czy też łyżwiarstwo figurowe. Reasumując statystycznie zachorowalność na bulimię w okresie dorastania i we wczesnej dorosłości – pomiędzy 15 a 29 rokiem życia, została wyliczona na: 29 na 100 000 kobiet i 1 na 100 000 mężczyzn, jednak dane te stale ulegają zmianom i mają tendencje wzrostową. Objawy zaburzenia pojawiają się zazwyczaj około 18–25 roku życia. Ponadto bulimia nervosa najczęściej diagnozowana jest wśród rasy białej

Bulimia nervosa (żarłoczność psychiczna) – czym jest?

Bulimia nervosa rozpoznawana jest w przypadku, kiedy u pacjenta występują napady objadania się, za które uważa się pochłanianie dużych ilości jedzenia, znacznie przekraczających zwykłą porcję, w stosunkowo krótkich odstępach czasu. Na ogół napadowi objadania się towarzyszy poczucie utraty kontroli nad porcją spożywanego pokarmu. Następnie stosowane są tzw. zachowania kompensacyjne w postaci prób przeciwdziałania skutkom spożycia dużej ilości pokarmu, czyli zwiększeniu się masy ciała. Zaliczamy do nich prowokowanie wymiotów, nadużywanie środków przeczyszczających, okresowe głodówki, które napędzają błędne koło chorobliwych zachowań, stosowanie leków tłumiących łaknienie, preparatów tarczycy lub środków moczopędnych. Ponadto pacjenci ze współistniejącą cukrzycą mogą zaniechać stosowania insuliny. Powyższym zachowaniom towarzyszy silny lęk przed otyłością  i/lub przytyciem, chęć utraty wagi oraz narzucanie sobie bardzo niskiego limitu masy ciała, zazwyczaj poniżej normy i zwykle, ze względu na napady objadania się niemożliwego do osiągnięcia. U części chorych na bulimię zachowania kompensacyjne nie muszą przebiegać w sposób podobny do opisanego powyżej, niektórzy pacjenci nie wymiotuje i nie przeczyszcza się, ale np. stosują intensywne głodówki i ćwiczą ponad własne siły. Leczenie bulimii psychicznej jest procesem bardzo złożonym i zależnym od stopnia natężenia choroby, najczęściej stosuje się psychoterapię skojarzoną z farmakoterapią. W farmakoterapii bulimii psychicznej najczęściej wykorzystywane są leki przeciwdepresyjne . Na naszej platformie po konsultacji z lekarzem online możesz uzyskać wykorzystywane w Twojej terapii lekarstwa na e-receptę bez konieczności wychodzenia z domu. Należy jednak pamiętać, że Twoja elektroniczna recepta  zostanie opatrzona w dany lek, tylko wtedy, gdy jego zastosowanie w Twoim przypadku będzie miało wartość terapeutyczną oraz nie będzie przeciwskazań do jego stosowania.

Kryteria rozpoznania żarłoczności psychicznej

Bulimia nervosa – kryteria według ICD-10 

1. Aby zdiagnozować bulimię co najmniej 2 razy w tygodniu w przeciągu trzech miesięcy musimy zaobserwować u siebie bądź u pacjenta występujące nawracające epizody przejadania się, w czasie których w krótkim okresie spożywane są duże ilości pokarmu.
2. Utrzymuje się uporczywa koncentracja na jedzeniu i silne pragnienie lub poczucie przymusu jedzenia (głód).
3. Pacjent usiłuje przeciwdziałać efektom “tycia” za pomocą jednej lub więcej z następujących metod:

• Prowokowanie wymiotów,
• Prowokowanie wydalania stolca,
• Kolejne okresy głodowania,
• Stosowanie leków obniżających łaknienie, preparatów tarczycy, leków moczopędnych; w przypadku chorych na cukrzycę bagatelizowanie leczenia insuliną.

4. Samoocenianie siebie jako osoby otyłej oraz zaburzający strach przed przytyciem (zwykle prowadzące do niedoboru masy ciała).

Klasyfikacja DSM-IV dzieli żarłoczność psychiczną na dwa typy:

• przeczyszczający – w którym osoba chora prowokuje wymioty, stosuje środki przeczyszczające i odwadniające,
• nieprzeczyszczający – polegający na „kompensowaniu” żarłoczności poprzez nadmierne treningi fizyczne.

Czynniki ryzyka żarłoczności psychicznej

Czynniki ryzyka bulimii i jej przyczyny możemy podzielić na:

• Rodzinne – w rodzinach osób chorych występuje sztywność relacji pomiędzy jej członkami, brak umiejętności rozwiązywania konfliktów, chaotyczna struktura rodziny oraz ograniczenie indywidualizacji dziecka (brak autonomii u pacjenta). Zatem wzorzec rodzinny jest podobny do występującego u zmagających się z jadłowstrętem psychicznym Ponadto, często obserwuje się jeszcze problemy rodzinne, jak rozwód, choroba alkoholowa oraz zaburzenia afektywne i kontroli impulsów, a niekiedy także maltretowanie fizyczne lub wykorzystywanie seksualne;

• Indywidualne – to czynniki charakterystyczne wyłącznie dla danej jednostki;
• Osobowościowe – np. osobowość z pogranicza (borderline), zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, zaburzenia lękowe , osobowość wieloimpulsywna – zła kontrola impulsów nie tylko w sferze jedzenia, lecz także w innych sferach życia (nierzadko współwystępuje również uzależnienie od alkoholu  i innych substancji psychoaktywnych, samouszkodzenia, próby samobójcze, kradzieże i impulsywne zachowania seksualne), ponadto cechy charakteru takie jak perfekcjonizm, neurotyczność, zachowania impulsywne i nastawione na poszukiwanie silnych wrażeń, niska samoocena, brak pewności siebie i poczucia samoskuteczności, cechy lękowe oraz wysoki wymiar skali unikania przykrości, więcej o zaburzeniach współwystępujących wraz z zaburzeniami odżywiania możesz przeczytać również w tym artykule https://e-lekarz24h.pl/zaburzenia-odzywiania/ ;

• Biologiczne – zaburzenia neuroprzekaźników w OUN (serotoniny), a mianowicie nieprawidłowa aktywność serotoninergiczna i zmiany w obrębie ramienia krótkiego chromosomu 10 (bulimia rodzinna);
• Inne – np. żarłoczność psychiczna może być konsekwencją dwóch sprzecznych „trendów” współczesnej cywilizacji, a mianowicie utrzymanie szczupłej sylwetki (obsesja piękna) i nieograniczona konsumpcja.

Zachowania wskazujące na bulimię

Zachowania, które mogą wskazywać na to, że ktoś z bliskich nam osób zmaga się z bulimią to np.:

• Nadmierne zainteresowanie jedzeniem lub swoją wagą;
• Unikanie restauracji, barów, planowanych posiłków;
• Epizody objadania się, najczęściej w samotności, często z “podkradaniem” jedzenia („znowu pusta lodówka”), zwykle przekraczającym 1500 kalorii na jeden posiłek;
• Obwinianie się po objedzeniu, smutek, strach, stany depresyjne;
• Korzystanie z łazienki lub toalety zaraz po jedzeniu, zagłuszanie wymiotów przez głośne puszczanie wody.

Kliniczne objawy żarłoczności psychicznej

Napadowe objadanie się do tego stopnia, ile „zniesie” przewód pokarmowy (tzw. atak bulimiczny) i w następnej kolejności przeczyszczanie się poprzez prowokowanie wymiotów czy też stosowanie leków przeczyszczających, to charakterystyczne zachowania obserwowane w przebiegu bulimii psychicznej. Zachowania te manifestują się takimi objawami klinicznymi jak:

• Dochodzi do chorób przyzębia, uszkodzenia szkliwa i próchnicy zębów oraz obrzęku ślinianek przyusznych z powodu częstych wymiotów;
• Pękające naczynia krwionośne pod oczami;
• Zrogowacenia, rany, które się nie goją na opuszkach palców (wskazujący i środkowy palec) oraz otarcia na kostkach (zazwyczaj powstające od zębów podczas próby wywołania wymiotów);
• Szybko rozwijająca się próchnica, nalot na zębach, uszkodzenia szkliwa;
• Kołatanie serca, zaburzenia rytmu serca (objawy hipokaliemii);
• Skargi na palenie w gardle;
• Uczucie zmęczenia, kurcze łydek;
• Duże wahania wagi ciała w krótkich odstępach czasowych;
• Odwodnienie, zaburzenia gospodarki wodno-elektrolitowej, obserwowane są niedobory potasu i chlorków spowodowane odwodnieniem na skutek wymiotów i biegunek;
• Omdlenia;
• W jamie ustnej i przełyku obecne są nadżerki;
• Żołądek osoby chorej jest rozciągnięty;
• Jeśli bulimia trwa dłużej niż kilka lat, u kobiet najczęściej spotykanym powikłaniem ginekologicznym są torbiele jajników.

Anoreksja vs bulimia

„Korzyści” jakie daje bulimia i ich następstwa

Dla pacjenta cierpiącego na żarłoczność psychiczną, nadmierne spożywanie posiłków jest „lekiem” na trawiące go problemy, do których najczęściej zaliczane są: problemy psychiczne (depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjne, borderline, itd.), osamotnienie, niskie poczucie własnej wartości, utrata kontroli i pustka. Jedzenie więc jest również traktowane jako „nagroda” za doświadczane trudności i niepowodzenia, dla osoby chorej „najedzenie się” skutkuje krótkotrwałą poprawą nastroju dającą ulgę, wrażenia zaopiekowania się sobą i chwilę pocieszenia. Z czasem jednak pacjent traci kontrolę nad ilością spożywanych, często wysokokalorycznych, niezdrowych posiłków. Ponadto „ucztowanie” ma charakter napadowy i odbywa się zazwyczaj w ukryciu. Towarzyszy temu cierpienie psychiczne, m.in. wstyd, poczucie winy, obrzydzenie dla samego siebie, niska samoocena, strach, paniczny lęk. W konsekwencji oprócz ataków bulimicznych, pacjenci dodatkowo zmagają się depresją, labilnością emocjonalną, łatwo popadają w nałogi i podejmują inne ryzykowne zachowania. Należy jednak zaznaczyć, że okresowe występowanie napadów niekontrolowanego jedzenia ma podłoże emocjonalne i jednocześnie nie jest to rzeczywiste uczucie głodu fizjologicznego.

Typowe objawy ataku bulimicznego:

• Okresowa utrata kontroli nad ilością spożywanego jedzenia;
• Jednorazowe spożywanie zbyt dużych (w stosunku do osoby odżywiającej się normalnie) ilości pożywienia;
• Podczas napadów – spożywanie posiłków w sposób wyraźnie szybszy niż podczas normalnego jedzenia;
• Spożywanie pokarmów aż do wystąpienia przykrych objawów przejedzenia;
• Jedzenie w samotności, celem uniknięcia wykrycia zaburzenia – uczucie lęku, wstydu i winy, występujące po napadzie;
• Częstym następstwem kompulsywnego jedzenia są nadwaga i otyłość.

Trzeba jednak mieć na uwadze, że wiele osób z bulimią świetnie kamufluje swój problem i względnie normalnie funkcjonuje w społeczeństwie. To często osoby ekstrawertyczne, uśmiechnięte i otwarte, przez co niedostrzeganie ich problemu przychodzi z łatwością zarówno rodzinie, jak i przyjaciołom. Warto jednak pamiętać, że fakt, iż problemu nie widać nie jest jednoznaczny z faktem, że takowy problem nie występuje. Bulimia nervosa to bardzo poważne schorzenie, które idzie w parze z istotnie pogorszoną jakością życia, ogromnym cierpieniem, depresją i innymi zaburzeniami natury psychicznej. Ponadto pacjenci z bulimią są obciążeni większym ryzykiem śmierci (głównie poprzez popełnienie samobójstwa), zwłaszcza jeśli wystąpiła u nich wcześniejsza próba samobójcza lub charakteryzowali się niskim wskaźnikiem BMI. Ze względu na powyższe, bulimii nie należy bagatelizować, jeżeli ten problem dotyczy Ciebie warto omówić go na konsultacji z lekarzem online , lekarz wskaże Ci skuteczną formę terapeutyczną oraz udzieli elektronicznej recepty na potrzebny środek farmaceutyczny byś mógł rozpocząć leczenie bulimii i w pełni powrócić do zdrowia.

Leczenie bulimii nervosa

Obsesyjne skupienie myśli wokół jedzenia/(nie)jedzenia i własnej sylwetki uniemożliwia normalne funkcjonowanie. Z uwagi na opisane powyżej poważne szkody fizyczne i psychiczne, jakie niesie za sobą żarłoczność psychiczna – bezzwłoczne podjęcie leczenia jest tutaj niezbędne. Skuteczna terapia wymaga połączenia kilku różnych metod oddziaływania, które dobiera się do indywidualnych potrzeb i uwarunkowań psychicznych pacjentki, najczęściej leczenie obejmuje:

• Psychoterapię (głównie kognitywno-behawioralna, behawioralno-poznawcza, terapia grupowa) – celem psychoterapii jest zmiana nieprawidłowych schematów myślowych, co ma prowadzić do zniesienia destrukcyjnych zachowań. Podstawowe obszary, na których pracuje terapeuta obejmują samoocenę, obraz własnego ciała oraz stosunek do jedzenia;
• Psychoedukację – najczęściej prowadzona jest przez psychodietetyka, który uczy pacjenta właściwego sposobu odżywiania, wyjaśnia wpływ stosowania głodówek na późniejsze pojawienie się napadu objadania, omawia konsekwencje zdrowotne jakie pacjent może ponieść, jeśli będzie kontynuował zaburzone zachowania itd.;
• Grupy wsparcia – znoszą poczucie osamotnienia, budzą poczucie przynależności i wspólnej walki z zaburzeniem;
• Farmakoterapię – leki zazwyczaj mają na celu redukcję nadmiernego apetytu lub też łagodzenie objawów zaburzeń współistniejących, np. depresyjnych czy lękowych, najczęściej w farmakologicznym leczeniu bulimii stosowane są leki przeciwdepresyjne z grupy selektywnych inhibitorów zwrotnych serotoniny. Należą do nich mi.in. Bioxetin, Fluxemed czy Fluoksetyna EGIS, na niezbędne farmaceutyki na naszej platformie szybko uzyskasz e-receptę bez konieczności oczekiwania w kolejce u lekarza;
• W przypadku nasilenia objawów i stanów zdrowia zagrażających życiu, wskazana jest hospitalizacja na oddziale internistycznym lub psychiatrycznym, a nawet na oddziale intensywnej opieki medycznej.

Terapia poznawczo-behawioralna w leczeniu bulimii

Choć istnieje wiele metod psychoterapii, które można z powodzeniem wykorzystywać w leczeniu zaburzeń odżywiania, zazwyczaj lekarze proponują którąś z następujących: terapię poznawczo-behawioralną, psychodynamiczną, czy też terapię systemową. Wiele publikacji wskazuje na to, że w procesie leczenia dużą rolę odgrywa terapia poznawczo-behawioralna (CBT – Cognitive Behavioral Therapy), której zadaniem jest zmiana nieprawidłowych nawyków żywieniowych. Skuteczność TPB jest udokumentowana licznymi badaniami. Ponadto uznawana jest ona za najskuteczniejszą terapię w leczeniu bulimii oraz napadowego objadania się (BED). Do głównych celów CBT należą:

• Eliminacja napadów objadania się oraz towarzyszących im zachowań kompensacyjnych – wymiotów, stosowania środków przeczyszczających, moczopędnych.
• Leczenie dolegliwości fizycznych i przywrócenie właściwego stanu odżywienia –opracowanie odpowiedniej diety z większą ilością różnorodnych pokarmów.
• Zwiększenie motywacji pacjenta do współpracy w terapii i powrotu do zasad prawidłowego żywienia.
• Edukacja żywieniowa, czyli nauczenie pacjenta nawyku układania prawidłowego jadłospisu składającego się z trzech głównych posiłków i odpowiednich przekąsek w ciągu dnia oraz rozszerzenia wiedzy z zakresu podstawowych zasad racjonalnego żywienia.
• Pomoc w rozpoznawaniu i zmianie dysfunkcjonalnych myśli, postaw, motywów i uczuć związanych z chorobą, dietą i zachowaniami żywieniowymi.
• Rozpoznanie dotychczasowych form radzenia sobie ze stresem i rozwiązywania problemów związanych z żywieniem oraz wypracowanie nowych, konstruktywnych strategii zaradczych.

The Yale Food Addicion Scale 2.0

Pojęcie napadowego objadania się czy także uzależnienia od produktów spożywczych jest używane w celu określenia występującej u niektórych osób (np. pacjentów cierpiących na BN) tendencji do spożywania niektórych rodzajów żywności w sposób niekontrolowany i z konsekwencjami przypominającymi używanie substancji psychoaktywnych. Chodzi tu przede wszystkim o produkty wysokokaloryczne, przetworzone, zawierającą wysoki udział tłuszczu i/lub cukru rafinowanego (np. chipsy, słodycze, napoje gazowane), mającą ewolucyjnie uwarunkowany potencjał aktywowania układu nagrody i poprawy nastroju. Samo uzależnienie od jedzenia nie jest uznawane za odrębną jednostkę chorobową, jednak w przebiegu niektórych zaburzeń odżywiania można zaobserwować wzorce zachowań charakterystyczne dla uzależnienia, takie jak kompulsywne spożywanie dużych ilości jedzenia, mimo podejmowanych prób ograniczenia, czy powtarzające się doświadczenie utraty kontroli podczas jedzenia niektórych typów pokarmów. W 2009 r. Gearhard i wsp. utworzyli Yale Food Addiction Scale (YFAS). Naukowcy do skonstruowania YFAS wykorzystali kryteria uzależnienia zamieszczone w DSM-IV-TR. We wprowadzonym w 2013 r. DSM-5 przeformułowano definicję i wybrane kryteria uzależnienia jednocześnie łącząc uzależnienia substancjalne z behawioralnymi. Wskutek tego w 2016 r. na podstawie kryteriów zachowań nałogowych z DSM-5 powstała wersja YFAS 2.0, a rok po niej także jej skrócona wersja. YFAS 2.0 mierzy 11 objawów uzależnienia od jedzenia:

1. przyjmowanie większych ilości określonych pokarmów i w czasie dłuższym niż planowano,
2. nieustające pożądanie określonego jedzenia lub jego ograniczanie, kontrolowanie kończące się niepowodzeniem,
3. spędzanie dużych ilości czasu na czynnościach, których celem jest znalezienie określonego pożywienia, jedzenie go oraz redukowanie negatywnych tego konsekwencji,
4. zaniedbywanie lub porzucanie z powodu jedzenia ważnych życiowych aktywności,
5. powtarzające się przyjmowanie nadmiernych ilości określonego jedzenia pomimo świadomości negatywnych tego konsekwencji,
6. tolerancja wyrażająca się wyraźnym zwiększeniem ilości określonego jedzenia i postępującym spadkiem pożądanego efektu,
7. pojawianie się charakterystycznych, negatywnych symptomów odstawiennych (po ograniczeniu lub zaprzestaniu jedzenia niektórych pokarmów) i powracanie do nadmiernego jedzenia w celu redukcji tych objawów,
8. kontynuowanie przejadania się pomimo powracających problemów społecznych, w tym interpersonalnych,
9. przejadanie się, które przyczynia się do niewypełniania ról społecznych (w pracy, domu czy szkole),
10. jedzenie pewnych produktów nawet w przypadku zagrożenia zdrowia i życia,
11. pożądanie lub silna potrzeba zjedzenia pewnych produktów, której trudno się oprzeć. 

Ponadto do wymienionych objawów dołączono dwunasty objaw jako konieczne kliniczne kryterium diagnostyczne, którym jest:

12. wystąpienie dystresu i problemów życiowych spowodowanych przez sposób odżywania się.

O uzależnieniu od produktów spożywczych można mówić wtedy (wg przyjętych przez autorów YFAS 2.0 kryteriów), jeśli ten problemowy wzorzec jedzenia pacjenta prowadzi do istotnych problemów zdrowotnych i nadmiernego stresu, przy czym objawy muszą wystąpić w ciągu ostatnich 12 miesięcy. W przeprowadzonych badaniach zaobserwowano istotny związek uzależnienia od żywności w wybranych zaburzeniach odżywiania, takich jak napadowe objadanie się, bulimia nervosa, zaburzenia regulacji emocji itp. YFAS obejmuje pytania o różne płaszczyzny życia pacjenta, ale związane z przyjmowaniem bądź ograniczaniem przyjmowania pokarmów:

Pytania dotyczące tolerancji, próby odstawienia, utraty kontroli:

• Czy zaczynając jeść pewne rodzaje jedzenia kończysz jedząc więcej niż planowałeś?
• Czy jesz dalej pewne rodzaje jedzenia nawet jeśli nie jesteś dłużej głodny?
• Czy jesz aż do momentu mdłości?
• Czy martwisz się o niejedzenie lub ograniczenie pewnych rodzajów żywności?
• Czy dokładasz wszelkich starań, aby otrzymać pewne rodzaje jedzenia wtedy, gdy są dostępne?

Pytania o wpływ relacji z jedzeniem na życie osobiste:

• Czy jesz pewne rodzaje żywości tak często lub w tak dużych ilościach, że zaczynasz jeść zamiast pracować, spędzać czas z rodziną lub zajmować się aktywnością rekreacyjną?
• Czy unikasz sytuacji zawodowych lub społecznych, w których dostępne są pewne rodzaje żywności z powodu strachu przed przejedzeniem się?
• Czy masz problemy z efektywnym funkcjonowaniem w pracy lub w szkole z powodu żywności i jedzenia?

Pytania o objawy abstynencyjne:

• Gdy ograniczasz pewne rodzaje żywności (z wyjątkiem napojów z kofeiną), czy występują takie objawy jak:

• Lęk?
• Pobudzenie?
• Inne objawy fizyczne?

Wpływ decyzji związanych z pożywieniem na emocje:

• Czy jedzenie powoduje takie problemy jak depresja, lęk, nienawiść do samego siebie, poczucie winy?
• Czy musisz jeść coraz więcej, aby zmniejszyć negatywne emocje lub zwiększyć przyjemność?
• Czy jedzenie tej samej ilości pożywienia nie obniża negatywnych emocji ani nie podwyższa przyjemności tak jak wcześniej?

Sposób w jaki się odżywiamy ma znaczenie dla naszego zdrowia, samo jedzenie zazwyczaj nie pełni jedynie funkcji odżywczej, jest też dla nas przyjemnością, niekiedy tradycją, a czasem nawet towarzyszem spotkania z przyjaciółmi. Jednak, gdy zaczyna ono rządzić życiem, tak więc w wypadku, gdy na powyższe pytania Twoje odpowiedzi są twierdzące, mogą pojawić się rozmaite zaburzenia odżywiania, a co za tym idzie problemy zdrowotne. Jednym z zaburzeń odżywiania, obok anoreksji pojawiającym się statystycznie najczęściej jest właśnie bulimia. Nie należy lekceważyć żadnych zaburzeń odżywiania – przyczyniają się one do pogorszenia jakości życia, są też niebezpieczne dla zdrowia i nierzadko zagrażają życiu. Warto pamiętać, że bulimia nervosa nie jest problemem, z którym osoba nim obciążona można poradzić sobie samodzielnie. To zaburzenie natury psychicznej, które zaburza odbiór rzeczywistości oraz obraz własnej osoby, dodatkowo jest to błędne koło składające się z cyklu głodówki, objadania się i pozbywania kalorii. Aby wyrwać się z tego zaburzenia w pierwszej kolejności, o ile to możliwe, wsparciem powinna być rodzina i przyjaciele. W ten sposób osoba chora czuje, że nie musi mierzyć się sama ze swoim problemem, ma w swoim otoczeniu ludzi, którzy będą ją wspierać i kogoś, na kogo może liczyć w chwilach zwątpienia, co jest niezwykle istotne w drodze do samoakceptacji i zwalczeniu w sobie problemów związanych z zaburzeniami odżywiania. Jednak nawet przy największym wsparciu rodziny, ważna jest pomoc profesjonalistów, którzy bazując na wieloletnim doświadczeniu i wiedzy pomogą skutecznie uporać się z zaburzeniami. Nie wstydź się prosić o pomoc, skorzystaj z konsultacji z lekarzem online , a jeśli jesteś w trakcie trwania terapii na naszej platformie szybko uzyskasz elektroniczną receptę na wykorzystywane przez Ciebie środki farmaceutyczne.

Literatura:

1. Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders DSM-5, fifth edition Copyright 2013 American Psychiatric Association.
2. Herpetz-Dahlman B.: Adolescent eating disorders: definitions, symptomatology, epidemiology and comorbidity. Child Adolesc. Psych. Clin. N. Am., 2008; 18: 31–37.
3. Gearhardt AN, Corbin WR, Brownell KD. Preliminary validation of the Yale Food Addiction Scale. Appetite 2009; 52(2): 430-6.
4. Gearhardt A, Corbin W, Brownell K. Development of the Yale Food Addiction Scale Version 2.0. Psychol Addict Behav 2016; 30: 113-21.
5. Józefik B., Relacje rodzinne w anoreksji i bulimii psychicznej. Wydawnictwo

Uniwersytetu Jagiellońskiego, Kraków 2006: 32.

6. Hilker I, Sánchez I, Steward T, Jiménez‐Murcia S, Granero R, Gearhardt AN, et al. Food addiction in bulimia nervosa: clinical correlates and association with response to a brief psychoeducational intervention. Eur Eat Disord Rev 2016; 24(6): 482-8.
7. de Vries SK, Meule A. Food addiction and bulimia nervosa: New data based on the Yale Food Addiction Scale 2.0. Eur Eat Disord Rev 2016; 24(6): 518-22.
8. Wojciech Poprawa, R., Lewandowska, B., Włodarczyk, M., and Tutka, K. (2020). A Polish adaptation and validation of the Yale Food Addiction Scale 2.0. Alcoholism and Drug Addiction/Alkoholizm i Narkomania, 33(4), pp.283-312.
9. Jaworski M., Zaburzenia procesów poznawczych w bulimii. Neuropsychiatr.
10. Neuropsychol. 2011; 6 (3-4): 151-158.
11. Juruć A., Wierusz-Wysocka B., Bogdański P., Psychologiczne aspekty jedzenia
12. i nadmiernej masy ciała. Farm. Współcz. 2011; 4: 119-126.
13. Gustek S., Jaworski M., Znaczenie interwencji żywieniowej w psychoterapii poznawczo-behawioralnej w bulimii. Psychiatr. Psychoterap. 2011; 7 (2-3): 7-21.